HomeHistoriaMeiji - Taisho - Showa

W pierwszych latach swego panowania cesarz Meiji przeniósł stolicę cesarstwa z Kioto do Edo, byłej siedziby rządu feudalnego. Nazwę miasta zmieniono na Tokio, czyli "stolicę wschodnią". Ogłoszono konstytucję, ustanawiającą radę ministrów oraz dwuizbowy parlament. Zniesiono stary podział klasowy społeczeństwa, obowiązujący w epoce feudalizmu. Cały kraj przystąpił z energią i entuzjazmem do poznawania i przyswajania zdobyczy nowoczesnej cywilizacji zachodniej. Restaurację Meiji można porównać do zerwania tamy, wyzwalającego gromadzoną przez wieki energię i siłę. Wstrząs i ferment, wywołany nagłym wyzwoleniem się tej energii, dał się odczuć za granicą. U schyłku XIX wieku kraj zaangażował się w wojnę chińsko-japońską (1894-1895), z której wyszedł zwycięsko. W jej następstwie Chiny oddały Japonii Tajwan. Dziesięć lat później miała miejsce wojna rosyjsko-japońska (1904-1905), również zakończona zwycięstwem Japonii i odzyskaniem Południowego Sachalinu, przekazanego Rosji w 1875 roku w zamian za Wyspy Kurylskie, a także uznaniem specjalnych wpływów Japonii w Mandżurii. Po wyeliminowaniu wszelkich wpływów innych państw w Korei, Japonia uczyniła ją najpierw swoim protektoratem w 1905 roku, a następnie zaanektowała w roku 1910. Cesarz Meiji, którego światłe i dalekowzroczne panowanie pomogło narodowi przetrwać kilkudziesięcioletni okres przeobrażeń, zmarł w roku 1912, przed wybuchem I wojny światowej. Po zakończeniu wojny Japonia, która przystąpiła do niej na mocy przymierza angielsko-japońskiego z 1902 roku, została zaliczona do grona mocarstw światowych. Po cesarzu Taisho, następcy cesarza Meiji, na tron wstąpił w 1926 roku cesarz Hirohito. W ten oto sposób rozpoczęła się era Showa. Początkowi ery Showa towarzyszyła atmosfera pełna nadziei. Postępował rozwój krajowego przemysłu, a życie polityczne zdawało się opierać na zdrowych podstawach władzy parlamentarnej. Pojawiły się jednak nowe, niepokojące czynniki. Gospodarką kraju zachwiała światowa depresja. Po ujawnieniu szeregu skandali partie polityczne straciły zaufanie opinii publicznej. Powstałą sytuację wykorzystali ekstremiści. Z okazji, jakiej dostarczyły niespokojne czasy, skorzystała klika wojskowa. Wpływy partii politycznych stale malały. Po wybuchu wojny z Chinami w następstwie incydentu Lugouqiao, partie polityczne zmuszone były zjednoczyć się we wspólnym wysiłku militarnym. Ostatecznie partie rozwiązano, a na ich miejsce utworzono zjednoczoną partię narodową. Parlament, którego rola ograniczała się wówczas do strony czysto formalnej, nie był w stanie powstrzymać biegu wydarzeń, prowadzących do wybuchu wojny na Pacyfiku w 1941 roku.

BIBLIOGRFIA