Wspólczesna literatura japonska obejmuje wyjatkowo liczne odmiany form prozatorskich, poetyckich, eseistycznych i dramatycznych. Liczy ponad 120 lat transformacji - zarówno nowatorskich przemian, jak i nawrotów ku przeszlosci. Dzieki temu na jej bogactwo skladaja sie wyrafinowane dziela awangardowe i modernistyczne w stylu europejskim, jak i wciaz odradzajace sie formy oraz nurty estetyczne i ideologiczne minionych stuleci - zarówno rodzime, jak i kontynentalne, tzn. sintoistyczne oraz konfucjanskie i buddyjskie.

Tacy pisarze, jak: Natsume, Akutagawa, Tanizaki, Dazai, Kawabata, Mishima, Abe, Oe oraz Murakami i Ibuse stworzyli oryginalne wzorce opisu swiata oraz ekspresji uczuc i mysli Japonczyków XX wieku. Stworzyli narracje o Japonii podlegajacej ustawicznym przemianom, przezywanym dramatycznie przez bohaterów Natsumego, Akutagawy i Dazaia. Odzwierciedlaja one zarówno proces zmieniajacego sie jezyka, jak i srodowiska kulturowego. Jednak cechuje je rozpoznawalny koloryt lokalny, owa "japonskosc", jakze czesto dostrzegana jako jedyne oblicze Japonii. Z prozy interpretowanej w tej ksiazce wylania sie tez to inne oblicze, blizsze prawdom uniwersalnym o zagubieniu i rozpaczy. Nie ma watpliwosci, ze pisarze japonscy stworzyli intrygujacy swiat bohaterów przezywajacych radosci, upojenia pieknem i nadzieja, ale takze wiele miejsca poswiecili narracjom o cierpieniach z powodu nietrwalosci zycia, egoizmu i okrucienstwa ludzi.