Park powstał w XVIII w. W drugiej połowie XIX w. został przekomponowany według projektu wybitnego ogrodnika Edmunda Jankowskiego. Oś założenia stanowi aleja kasztanowa o długości ok. 1,5 km przebiegająca od drogi E-7 Warszawa – Radom do głównej bramy wjazdowej do pałacu "starego". Aleja, obsadzona liczącymi dziś ponad 100 lat kasztanowcami, jest pomnikiem przyrody.

Pałac „nowy” usytuowany w przeciwległej części parku, ma odrębny wjazd. Prowadzi do niego wewnętrzna aleja obsadzona w latach 30-tych XX wieku grabami.

W 15 hektarowym parku, odgrodzonym od otoczenia wysokim murem (w części ceglanym, w części kamiennym), znajduje się bogaty starodrzew złożony głównie z gatunków rodzimych. Są to różne odmiany dębów, lip, jesionów, wiązów, kasztanowców, topoli, olch, klonów, a także akacje, graby, wierzby, sosny i świerki. Najstarsze dęby, jesiony i lipy liczą ok. 250 – 300 lat.

W ostatnich latach park został wzbogacony o liczne gatunki drzew rzadkich i egzotycznych. Są to między innymi tulipanowce, ambrowce, kasztany jadalne, grójeczniki, glediczie, miłorzęby, metasekwoje, cyprysiki błotne, choiny kanadyjskie, daglezje, rożne odmiany sosen, świerków i jodeł.

Przeprowadzono też odpowiednie uzupełniające nasadzanie krzewów i bylin. Obok gatunków i odmian rodzimych pojawiło się wiele roślin rzadkich i egzotycznych.

Walorem parku jest bogaty układ wodny. Tworzą go dwa połączone ze sobą stawy z dużą wyspą oraz przepływające przez park i zasilające stawy strumienie. Ze stawów wypływa rzeczka, która zasila tzw. dzikie stawy, tworzące rozlewisko o zróżnicowanej linii brzegowej z bogatą flora i fauną.

Istotnym walorem estetycznym układu wodnego i całego parku są liczne drewniane i kamienne mostki, usytuowane na przecięciach ścieżek spacerowych z ciekami wodnymi.